Χημικά στοιχεία
και αποβαλλόμενα ύδατα

Παίζουν χαρτιά
στον κήπο. Όποτε ανακατεύω τις κάρτες τους, μυρίζω τον καφέ τους ή ανασκαλεύω
τα κλειδιά τους, γίνονται θηρία.

       «Τι κάνεις εδώ, Σπότυ;», με δείχνουν με
το δάχτυλό τους. «Φύγε. Κοίτα τη δουλειά σου».

       Και ποια ακριβώς είναι η δουλειά μου;
Πρέπει να μάθω τι γίνεται εδώ, ποιο είναι το επόμενο τραπουλόχαρτο, πώς μυρίζει
ο καφές τους, ποιες πόρτες ανοιγοκλείνουν τα κλειδιά τους.

       Κάποιος απ’ αυτούς με ράντισε με το
λάστιχο του κήπου μια μέρα. Αναπήδησε, κουλουριάστηκε και γλίστρησε στο χώμα
σαν αφηνιασμένο φίδι, ώσπου το νερό ξεχύθηκε πάνω μου και μου έκοψε την ανάσα.
Από τότε έτσι μου φέρονται. Κι εμένα και στους άλλους φίλους μου γάτους της
γειτονιάς. Για να μας κρατήσουν μακριά απ’ τις δουλειές τους.

       Ένα βράδυ η παρέα μου κι εγώ
συγκεντρωθήκαμε για να βρούμε μια λύση. Δεν μπορούσαμε να επιτεθούμε στη βρύση,
έτσι μεταλλική, στιβαρή και σκληρή που ήταν. Αδύνατον να την καταστρέψουμε. Οπότε
δαγκώναμε και γρατζουνάγαμε το λάστιχο μ’ όλη μας τη δύναμη, όλο το βράδυ.

       Την επόμενη μέρα, το ‘πληγωμένο φίδι’,
σύντομα επισκευασμένο κι ετοιμοπόλεμο, μας σκορπίζει μακριά.

       ‘Άλλο σχέδιο απ’ την παρέα. Πίνουμε όσο
νερό χωράνε οι κύστες μας και κατουράμε το λαχανόκηπό τους. Κάθε βράδυ. Μερικά
φυτά πεθαίνουν, άλλα αντέχουν. Κι έπειτα, πράοι σαν προβατάκια, τρώμε το γεύμα
μας, αποφάγια φυσικά, ψαροκόκαλα και μαδημένα κεφάλια απ’ το Πέλαγος, νερό με
διάφορα χημικά στοιχεία και αποβαλλόμενα ύδατα, ενώ αυτοί καταβροχθίζουν
αμέριμνοι τα φρέσκα λαχανικά τους, ποτισμένα με νερό γεμάτο από άλλα χημικά
στοιχεία. Από τα δικά μας αποβαλλόμενα ύδατα.