ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΗΣ
ΧΡΟΝΟΣ ΑΥΤΟΧΕΙΡΑΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΓΚΟΒΟΣΤΗ
Χρόνος αυτόχειρας τιτλοφορεί την πρώτη του ποιητική συλλογή ο ποιητής Δημήτριος Δημητριάδης. Διαβάζοντας τα ποιήματα της συλλογής μπορεί κάποιος να βγει στο εύκολο συμπέρασμα πως το βιβλίο έχει μια ακραία πεσιμιστική διάθεση όπου όλα κατακερματίζονται και καταλήγουν στην αφάνεια. Αν διαβάσουμε όμως με προσοχή τα ποιήματα διαπιστώνουμε πως τελικά ο ποιητής είναι απλά ένας ακριβολόγος χειρουργός όπου εμβαθύνει μέσα στην φθορά και την απώλεια αναζητώντας μέσα στην ατέλειά μας έναν τρόπο διαφυγής. Δεν είναι ένας καταραμένος ποιητής, δεν είναι ένας που έχει περιπέσει στην αυτολύπηση, αλλά ένας μαχητής που τα βάζει με τον χρόνο:
Σπρώχνω την πόρτα στο ημιτελές παιδικό δωμάτιο
οι μεντεσέδες φτύνουν ακίδες ως καλωσόρισμα.
Αμέσως παύουν οι φωνές που αναπηδούν στους τοίχους
το ξύλινο αλογάκι με κοιτάζει επίμονα
γράφει στο πρώτο ποίημα της συλλογής με τίτλο Επιστροφή. Αυτή η επιστροφή στα χαμένα παιδικά μας χρόνια είναι μια επίπονη διαδικασία αποκομιδής αισθημάτων και εικόνων. Αυτές που μας διαμόρφωσαν, βιώματα που μας προσδιορίζουν και μας ταυτολογούν μέσα στην ροή του χρόνου. Το ημιτελές παιδικό δωμάτιο περιμένει τον ποιητή να επιστρέψει για να ολοκληρώσει την σύνδεση ανάμεσα σε αυτό που χάθηκε και σε αυτό που παραμένει:
Αγκαλιάζω, όχι εκείνα
τα θαμμένα στην άκαρπη γη
μα τούτα, τα ψιθυριστά
που φέγγουν αβίαστα
στις ανθισμένες σπηλιές
ενός σύντομου κόσμου.
Αυτοί οι στίχοι προσφέρουν ελπίδα μέσα στα συντρίμμια. Γι΄ αυτό όπως ανέφερα παραπάνω ότι ο Δημητριάδης δεν είναι πεσιμιστής. Συνεχίζει την παράδοση των θρηνητικών τραγουδιών, των μοιρολογιών, με ένα προσωπικό όμως ύφος που φανερώνει πως αν και έκδωσε τώρα τα ποιήματά του, έχει περάσει ένας γόνιμος καιρός περισυλλογής και εξάσκησης. Γι΄ αυτό και τα ποιήματά του δεν τα θεωρώ πρωτόλεια. Είναι δομημένα με έναν άμεσο λιτό τρόπο, εξυμνούν την ζωή μέσα στην πανωλεθρία της φθοράς, αντιστέκονται με δυναμισμό:
Συναρμολόγησε τον καθρέφτη
από την αρχή.
Τούτη τη φορά χωρίς μετάνοιες.
Τις γωνίες να προσέξεις.
