Δημήτρης Στενός, ΛΕΙΨΑΝΑ ΦΟΒΟΥ

εκδόσεις Οδός Πανός

ΤΡΟΧΟΣ

Τροχός  κόκκινος   με  λουλούδια
Εν μία  νυκτί  αποξηραμένα.
Η  ακτίνα  του  όλο  και  μεγαλώνει
Τα  ονόματα
Καταγεγραμμένα  με  καρφιά
Όλο  και  πληθαίνουν.
Τροχός  κόκκινος
Που  τον  γυρίζει  ο  δανειστής  έκπτωτος
άγγελος
Χόρτο  απογεγραμμένο  ο  οφειλέτης
Έχει  πατρίδα  και  δεν   έχει.
Ο  Μοντιλιάνι  όσο  ζωγραφίζει   παραλύει
Η  Αχμάτοβα  όσο  καταγράφει
τυφλώνεται.
Ο  Παπαδιαμάντης  όσο  ψάλλει
Αναλύεται  σε  δάκρυα.
Ο  Μικρόσωμος  τρελός  περιπλανάται
εδώ  και   εκεί
Ιερουργεί  και πετάει
Πετάει  πάνω από  την  κόκκινη  αρένα
Περνάει  σαν  φωτιά  το  γαλάζιο
παράθυρο
Έχει  πατρίδα  και  δεν  έχει.



ΚΑΜΜΕΝΑ

Το  σώμα  μου  είναι  ένα  πληγωμένο
πουλί  πάνω  από  άνθη.
Ένα  πουλί που δεν θα πετάξει ποτέ
Στον παράδεισο.
Η πλάτη  του  πουλιού είναι  σπασμένη
πονάει  στην αλλαγή των καιρών
η  όραση του σιγά σιγά  σβήνει,
αλλοιώνεται
Κοιτάζοντας  τα καμμένα
Τη  νύχτα  για λίγο
Μόνο  για λίγο
Κοιτάει  ένα  γαλάζιο  φως  από κάτι
θαμμένο
Από  σκήνωμα  μαύρο  βασανισμένο
Ακούει  αίφνεις  βήματα στο βάθος τού
τάφου.
Δεν ξέρει   πραγματικά  να χαρεί ή  να  
κλάψει.



ΕΛΛΕΙΜΑ

Αδηφάγα  ξωτικά  κατασπάραξαν  τη
σελήνη.