ΕΙΣΑΙ,ΤΩΡΑ,ΕΙΣΑΙ
Είσαι, τώρα είσαι, νοσταλγία του παρελθόντος,
απουσία της απουσίας, λήθη της λήθης.
Σε ψάχνω σε άλλα πρόσωπα·είσαι, τώρα είσαι,
εκείνο που δεν είσαι.
Πρέπει κάποια μέρα να σε βρω; Δεν υπάρχει αύριο.
Μόνο τούτ’ η νύχτα, με το βάρος
της συνέχειας.
Είμαστε παγιδευμένοι. Η αιωνιότητα εξαντλείται.
Το βέλος του χρόνου κυρτώνεται και περιστρέφεται.
Είσαι, τώρα είσαι, ένα με το τίποτα.
ERES, AHORA, ERES
Eres, ahora eres, nostalgia de lo ido,
ausencia de la ausencia, olvido del olvido.
Te busco en otros seres: eres, ahora eres,
aquello que no eres.
¿Te he de encontrar un día? No hay día por delante.
Sólo esta noche, con el agravante
de la continuidad en la pregunta.
Estamos atrapados. La eternidad se agota.
La recta infinitud está doblada y rota.
Eres, ahora eres, toda la nada junta.
Η σπηλιά
Μέσα στη σπηλιά μου νιώθω καλά.
Εκεί μέσα όλα είναι δυνατά.
Άρχων πιο ισχυρός
από αυτό το μοναχικό το ον δεν υπάρχει.
Το μόνο εμπόδιο,
η αίσθησις αυτή η βεβαία
ότι κάτι το σημαντικό
συμβαίνει κάπου σε κάποιο άλλο μέρος.
La caverna
En mi caverna se está bien.
Y allí todo es posible.
No hay rey más poderoso
que este ser solitario.
El único inconveniente
es cierta sensación
de que algo esencial
ocurre en otra parte.
Το χαράκωμα του Ρήνου
Εγώ, ο Μάρτιν
Χάιντεγκερ, ο φιλόσοφος
που στοχάστηκε το Αστόχαστο
και ανήγγειλε το θάνατο τού Όντος*
εξαιτίας της επιστήμης και της λήθης,
ανακηρύχθηκα από τους ομοίους μου
“κατ’ εξοχήν αχρείαστο άτομο”
και στάλθηκα να σκάψω το χαράκωμα
κατά μήκος του Ρήνου.
Κάτω από τα πόδια μου απλώνεται η σεβάσμια γη.
Πέφτει το μπλε λυκόφως του Γκέοργκ Τρακλ. Κρυώνω.
Και στο διπλανό δάσος ηχεί ξανά, σκοτεινό,
το γέλιο του ηλίθιου που παρακολουθούσε τις διαλέξεις μου.
1980
*Από την μελέτη του “Είναι και χρόνος”(το σημαντικότερο βιβλίο του Γερμανού φιλοσόφου) προκύπτει η γνώση πως η ζωή είναι περιορισμένη με μόνη τη βεβαιότητα του θανάτου και πως ο σύγχρονος άνθρωπος καλείται να ζήσει πλέον σε έναν κόσμο που καθορίζεται από τις αποφάσεις του καθενός ξεχωριστά, δίχως την προστασία του Θεού που σε παλιότερες εποχές εθεωρείτο δεδομένη.
La trinchera del Rin
Yo, Martin
Heidegger, el filosofo
que penso lo Impensable
y que anuncio la perdida del Ser
en razon de la ciencia y del olvido,
fui declarado por mis pares
“persona totalmente prescindible”
y enviado a cavar esta trinchera
a lo largo del Rin.
Bajo mis pies se ahonda la tierra venerable.
Cae el azul crepusculo de Georg Trakl. Tengo frio.
Y en el bosque cercano suena otra vez, oscura,
la risa del idiota que asistia a mis clases.
1980
