«Καλημέρα.. χρειάζομαι τις γνώσεις και την εμπειρία σου..
όταν θέλεις να κατοχυρώσεις τα πνευματικά δικαιώματα εκδίδοντας ένα βιβλίο πώς
γίνεται;;» Αντιγράφω εδώ μία από τις πιο συχνές ερωτήσεις που δέχομαι από νέους
που επιχειρούν να δημοσιεύσουν για πρώτη φορά. Προσπαθώ να κρύψω το ελαφρό μου
μειδίαμα και τους απαντώ στερεότυπα πως «δεν υπάρχει ισχυρότερη κατοχύρωση από
τη δημοσίευση».

Αρκετοί όμως δεν θεωρούν ικανοποιητική την απάντησή μου και
επιμένουν: το σύμπαν επιμένει να κρυφοκοιτάζει τα γραπτά τους, ο ηλεκτρονικός
τους υπολογιστής παρακολουθείται από άλλους επίδοξους συγγραφείς, κι ακόμη
χειρότερα, τελευταία ανακάλυψαν πως κάποιος με μεγάλη επιτυχία τους έκλεψε τις
λέξεις: τρένο, πουλιά, καφές, παξιμάδι, αεράκι, φούστα, παγκάκι, ποδηλάτης,
αερόστατο και παγωτό χωνάκι. Οι παραπάνω λέξεις σε τυχαίους συνδυασμούς μεταξύ
τους μπορούν να γίνουν: ποίημα, μικροκείμενο, διήγημα, νουβέλα, στίχοι για
τραγούδια, σενάριο για ταινία μικρού ή μεγάλου μήκους, λιμπρέτο για όπερα,
τηλεοπτική σειρά και μυθιστόρημα.

Έχω παρατηρήσει πως όσο πιο «μικρός» είναι ο δημιουργός, τόσο
«μεγαλύτερος» είναι ο φόβος του, πως θα βρεθεί κάποιος καπάτσος να του κλέψει
την έμπνευση. Στην Ελλάδα ο πρώτος που είχε ασχοληθεί με τα «πνευματικά δικαιώματα»,
χωρίς να βγάλει άκρη,  ήταν ο αείμνηστος
Γεώργιος Κουμάντος.

Ποιος έχει το κόπυ-ράιτ της λέξης «σαγαπώ», παίδες;